Nowy styl literacki

Andrejew postulował zasady nowego stylu literackiego, który określił mianem ?neorealizmu”. W intencji pisarza miał on połączyć w jedną całość elementy realizmu i symbolizmu, ale w praktyce artystycznej wykazywał pewne znamiona ekspresjonizmu. Podobnie jak to czynili w latach późniejszych ekspresjoniści, Andrejew głosił hasło sztuki wielkiej syntezy, która odzwierciedla niezmienną- i wieczną prawdę absolutną. Prawda ta powinna wstrząsnąć czytelnikiem i poruszyć go do głębi, dotrzeć do jego świadomości w formie obnażonej i bezpośredniej. Dążąc do osiągnięcia maksymalnej ekspresji dzieła literackiego, pisarz nie liczył się z wymaganiami życiowego prawdopodobieństwa, nie opisywał i nie badał obiektywnej rzeczywistości, ale deformował ją i schematyzował, swobodnie podporządkowując realne fakty otaczającego świata spekulatywnym i racjonalistycznym konstrukcjom ideowym. W celu podkreślenia niezmienności problemów i konfliktów aktualnych dla wszystkich epok i pokoleń odrywał często akcję od konkretnego miejsca i czasu. Charaterystyczna dla twórczości Andrejewa tendencja do operowania schematami zaważyła na technice postaciowania. Pisarz nie interesował się jednostką z jej indywidualnymi, niepowtarzalnymi cechami, zaciekawiał go człowiek ?w ogóle”, człowiek ?w swej istocie”. Zrezygnował więc z przedstawienia przeżyć jednostkowych, drobiazgowej analizy psychologicznej, obawiając się niepotrzebnego zamącenia ?formuły ogólnej” człowieka. Często też rezygnował z nazwisk bohaterów. Odrzucając ?dialektykę duszy”, przedstawiał tylko skrajne przejawy pewnych myśli i nastrojów i akcentował ich cechy typowe.