Statystyki wśród pacjentów

Statystyka Simontona z 1978 roku – obejmująca pacjentów, którzy mimo złego rokowania przeżyli – wyglądała następująco: Pacjenci, którzy zmarli, a byli objęci tym programem, żyli mimo wszystko półtora raza dłużej niż zmarli z grupy kontrolnej. Byli oni przy tym znacznie bardziej aktywni, ponieważ zdrowienie i przedłużanie życia jest tylko jednym z aspektów skuteczności tej metody. Często o wiele ważniejsza jest poprawa jakości życia, odczuwanie radości i poczucie sensu życia.

Jednym z przejawów poprawy jakości życia jest aktywność pacjentów Simontona – 51% z nich żyje tak samo aktywnie jak przed zachorowaniem, a 76% wykazuje co najmniej trzy czwarte swej poprzedniej aktywności. Jest to wyjątkowe osiągnięcie, zważywszy na zaawansowanie choroby i rokowanie.

W tych metodach bardzo ważną rolę odgrywa nadzieja. Ze wszystkich pacjentów Simontona, którzy zetknęli się z jego metodą, mniej niż połowa chciała uczestniczyć w ćwiczeniach tego programu – ale to byli ci, którzy naprawdę chcieli zrobić wszystko, by wyzdrowieć. Wyszli poza puste deklaracje i rzeczywiście poczuli się odpowiedzialni za własne zdrowie.