Lekkoatletyka – początki

Lekkoatletyka – początki W lekkoatletyce sukcesy polskich sportowców rozpoczęły się już znacznie wcześniej niż na powojennych olimpiadach, by wspomnieć tu chociażby triumfy Janusza Kusocińskiego czy Haliny Konopackiej. Pierwsza powojenna olimpiada nie była jeszcze dla polskich lekkoatletów szczęśliwa, sukces miał nadejść później. W Londynie w 1948 roku wystąpiło jedynie 7 Polaków. Liczba ta wzrosła już w Helsinkach, gdzie wystąpiło już 31 osób. Mimo zwiększonej ilości zawodników, i tu nie odnotowaliśmy większych sukcesów. Medale pojawiły się na igrzyskach w Melbourne. Elżbieta Duńska otrzymała złoty medal w skoku w dal. Janusz Sidło zdobył srebro w rzucie oszczepem, a Zdzisław Krzyszkowiak zajął czwartą lokatę w biegu na 10000 m. W Rzymie rezultaty były jeszcze lepsze. Złoty medal powędrował do Zdzisława Krzyszkowiaka w konkurencji biegu na 3000 m z przeszkodami. Najwyższy laur nie ominął także Józefa Szmidta, który zwyciężył w trójskoku. Jarosława Jóźwiakowska zdobyła srebro w skoku wzwyż, a Elżbieta Duńska-Krzesińska także zdobyła srebro w skoku w dal. Polacy przywieźli także trzy brązy: Tadeusz Rut w rzucie młotem, Kazimierz Zimny w biegu na 5000 m i sztafeta kobieca 4×100 m.