Analgezja winna

Analgezja winna sięgać do łuków żebrowych, co można uzyskać podaniem 1,4-1,6 n? „ciężkiej” cinchokainy rodzącej ułożonej w pozycji na prawym boku, a następnie n, plecach, z nieco obniżoną głową i poduszką pod prawym biodrem i barkiem dla unik nięcia ucisku ciężarnej macicy na żyłę główną dolną19®. Tą samą metodą można poda hiperbaryczny roztwór chlorowodorku ametokainy (8 mg w 1% roztworze z 1 ml 10°/ glukozy) lub chlorowodorku prokainy (100 mg rozpuszczone w 2 ml płynu mózgowe -rdzeniowego) wszystkie trzy roztwory powinny być hiperbaryczne. Nie należy stosowa dodatkowej anestezji przed wydobyciem dziecka, natomiast potem można podać nie

wielką ilość tiopentalu lub wykonać płytką anestezję wziewną – w razie potrzeby po upewnieniu się, że żołądek jest pusty. Szczególnej staranności wymaga utrzymanie właściwego ciśnienia krwi i natlenienia matki, a stąd i dziecka. Przy spadkach ciśnienia stosuje się uniesienie nóg, wlew dożylny płynów krwiozastępczych i podawanie tlenu. W zespole żyły głównej dolnej wskazane jest boczne pochylenie.

Analgezja zewnątrzoponowa. W przypadkach nie wymagających pośpiechu uzyskiwano dobre wyniki przy użyciu tej metody, szczególnie przy ułożeniu na lewym boku156. Wstrzyknięcie wykonywane jest pomiędzy L2 i L3 – 20 do 25 ml 1%-1,5% lignokainy lub do 20 ml 0,5% bupiwakainy bez adrenaliny. Analgezja tuż powyżej Tha występuje po 5-’10 minutach i trwa 1,5-2 godziny. Możliwe jest wczesne uruchamianie po operacji, gdyż porażenie ruchowe nie jest pełne. Wykazano, że kobiety w zaawansowanej ciąży i w okresie porodu wymagają mniejszych niż normalnie dawek środków analgetycz- nych197. W razie potrzeby rodzącą można uśpić podtlenkiem azotu i tlenem. Ciśnienie krwi winno być utrzymane na poziomie 90 mm Hg (12,0 kPa) lub wyższym, co wymaga zwykle wlewu dożylnego.